wszystko o badaniach dzieci
Onychomikoza, znana szerzej jako grzybica paznokci, to choroba, która dotyka obecnie około 10% populacji, a zachorowalność na nią wciąż wzrasta. W jaki zatem sposób skutecznie radzić sobie z tą dolegliwością? Jaki przebieg ma grzybica paznokci i jak powinno przebiegać jej efektywne leczenie? Tego dowiesz się z treści artykułu.
Ból brzucha, wymioty, biegunka najczęściej wskazują na grypę żołądkową. Ale równie dobrze mogą być objawem zatrucia pokarmowego. Jak rozróżnić te dwie dolegliwości i jak leczyć?
Skolioza to boczne skrzywienie kręgosłupa. Znacznie częściej dotyka dzieci i młodzież niż osoby dorosłe. Leczenie skoliozy jest trudne i długotrwałe.
Zapalenie pęcherza moczowego to częsta przypadłość u dzieci, szczególnie dziewczynek. Początkowo może być trudna do rozpoznania. Nieleczona – grozi poważnymi powikłaniami.
Zapalenie pęcherza moczowego jest jedną z najczęściej występujących infekcji. Głównie powodowane jest przez bakterie Gram-ujemne, występujące obficie w dolnym odcinku przewodu pokarmowego. Rzadziej za ich powstanie odpowiadają wirusy. Za bakteryjne zakażenia najczęściej odpowiedzialna jest bakteria E. Coli, czyli pałeczki okrężnicy, będące naturalną florą bakteryjną jelita grubego. Zapalenie pęcherza moczowego częściej dotyczy dziewczynek niż chłopców. Wszystko przez anatomiczną budowę i bliskie sąsiedztwo ujścia pochwy, cewki moczowej i odbytnicy.
Przyczyny zapalenia pęcherza moczowego
Przyczyn zapalenia pęcherza moczowego u dzieci może być wiele, począwszy od wady wrodzonej układu moczowego, po rodzinne występowanie zakażeń, brak prawidłowej higieny osobistej czy zaburzenia oddawania moczu (zbyt częste, zbyt rzadkie, nietrzymanie moczu). Ryzyko zapaleń pęcherza moczowego zwiększa także zaburzony rytm wypróżnień: nietrzymanie stolca, zaparcia.
Objawy zapalenia pęcherza moczowego
Zapalenie pęcherza moczowego, szczególnie u małych dzieci, często dają wiele niespecyficznych objawów. U niemowląt pierwszym objawem jest gorączka. Dziecko staje się marudne, niespokojne, może wymiotować. U starszych dzieci pojawić może się ból i pieczenie podczas oddawania moczu, częste oddawanie moczu w małych ilościach, uczucie parcia, ból brzucha, stan podgorączkowy lub gorączka. Pojawić się mogą wymioty i biegunka.
Diagnoza zapalenia pęcherza moczowego
Pierwsze objawy nie zawsze wskazują na zapalenie pęcherza moczowego, dlatego istotna jest diagnostyka. Najważniejsze jest badanie ogólne moczu. To podstawowe badanie wykonywane dla rozpoznania chorób nerek i dróg moczowych. W stanach zapalnych i infekcjach dróg moczowych stwierdzana jest obecność leukocytów, erytrocytów lub azotynów w moczu. W celu dalszej diagnostyki i znalezienia przyczyny zapalenia, zaleca się wykonanie posiewu z moczu. Prawidłowa diagnostyka mikrobiologiczna umożliwia ustalenie czynnika etiologicznego i wybór terapii farmakologicznej, w tym także możliwej antybiotykoterapii. Istotne może być również wykonanie pomiaru stężenia kwasu moczowego. Lekarz może zalecić wykonanie także innych badań, jak. odczyn Biernackiego (OB), CRP czy kreatyninę. OB jest przesiewowym, nieswoistym, badaniem pozwalającym na wykrywanie i monitorowanie przewlekłych stanów zapalnych organizmu. CRP jest tzw. białkiem ostrej fazy, szybkim wskaźnikiem (4-8 godzin) uszkodzeń tkanek w wyniku zapalenia, infekcji, martwicy niedokrwiennej mięśni lub urazu. Badanie jest przydatne w diagnostyce i monitorowania leczenia stanów zapalnych i uszkodzenia tkanek w przebiegu infekcji (głównie bakteryjnych). Z kolei kreatynina pozwala monitorować stan nerek.
Leczenie zapalenia pęcherza moczowego
U niemowląt leczenie zapalenia pęcherza moczowego najczęściej odbywa się w warunkach szpitalnych. Jeśli zapalenie pęcherza jest zaawansowane, konieczne może być podanie antybiotyku. Objawy zapalenia pęcherza u dzieci można zmniejszyć dzięki ciepłym kąpielom z dodatkiem naparu z rumianku lub nagietka. Leczenie zawsze powinno odbywać się pod nadzorem lekarza.
Anemia, inaczej niedokrwistość, to choroba, która dość często dotyka dzieci w okresie intensywnego wzrostu. Jej objawy często są mylone ze spadkiem odporności. Anemii nie można lekceważyć. Może prowadzić do groźnych powikłań.
Na nietolerancję pokarmową cierpieć mogą zarówno dzieci, jak i dorośli. Nieleczona może prowadzić do poważnych schorzeń. Jak ją rozpoznać i jak leczyć?
Toksokaroza to choroba pasożytnicza, której nosicielami są szczególnie młode psy i koty. U ludzi wywołuje chorobę zwaną zespołem „larwy wędrującej”. W większości przypadków przebiega bezobjawowo, ale może też poważnie zagrozić życiu. Jak zarażamy się toksokarozą i jak zdiagnozować tę chorobę?
Toksokaroza jest chorobą pasożytniczą powodowaną przez nicienia Toxocara canis (glista psia) lub Toxocara cati (glista kocia). Jej nosicielami są szczególnie młode psy i koty. Zarażone drogą pokarmową szczenięta i kocięta wydalają ogromne ilości jaj, przez co larwy mogą znajdować się na sierści szczeniąt. U ludzi pasożyt wywołuje chorobę zwaną zespołem „larwy wędrującej”.
Jak zarażamy się toksokarozą? Jaja wydalane są z odchodami psów i kotów, które niejednokrotnie załatwiają się w piaskownicach. Gdy dostaną się do przewodu pokarmowego wraz z brudnymi rękami, zasiedlają jelito cienkie, gdzie wylęgają się larwy. Następnie przechodzą przez ścianę jelita cienkiego i naczyniami krwionośnymi z krwią wędrują po całym organizmie. Najczęściej umiejscawiają się w: wątrobie, ośrodkowym układzie nerwowym, oku. Larwy cechuje duża żywotność – pozostają żywe w organizmie nawet do dwóch lat.
Postaci toksokarozy i objawy
Choroba u ludzi może dotyczyć wątroby, serca, płuc, mięśni, oka i mózgu. Może przebiegać w jednej z trzech postaci:, jako toksokaroza utajona – u dzieci, o przebiegu skrytym i z łagodnym objawami, jako toksokaroza trzewna – larwa wędrująca w organach wewnętrznych, z objawami związanymi z reakcją zapalną narządów oraz jako toksokaroza oczna – larwa wędrująca do tylnej części oka, z możliwą utratą widzenia, spotykana u starszych dzieci i młodych dorosłych. Przebieg toksokarozy zależy od ilości połkniętych jaj i stopnia reakcji alergicznej organizmu. Choroba prawie zawsze przebiega łagodnie, skąpo lub bezobjawowo. U dzieci może pojawić się wysoka temperatura, osłabienie, senność, nudności. Na objawy ostrej fazy choroby składają się m.in. ból brzucha, obniżony apetyt, gorączka, kaszel, nerwowość, świszczący oddech, pokrzywka, obniżona ostrość widzenia (przy zajęciu oka).
Diagnoza toksokarozy
Rozpoznanie zakażenia polega na wykonaniu badania krwi w kierunku wykrycia przeciwciał dla Toxocara canis (IgG). W przypadku wykrycia pasożyta, należy zgłosić się do lekarza. Leczenie toksokarozy polega na stosowaniu leków przeciwpasożytniczych, a w niektórych przypadkach także przeciwzapalnych. Leczenie powinien zlecić specjalista chorób zakaźnych, a w przypadku problemów z widzeniem, również okulista. Leczenia nie stosuje się, jeśli choroba przebiega bezobjawowo. W profilaktyce zakażeń toksokarozą niezwykle istotną rolę odgrywa właściwa higiena. Po zabawie w piaskownicy czy z małymi kotami lub psami należy dopilnować, by dziecko dokładnie umyło ręce, a przed umyciem – nie wkładało rączek do buzi.
Atopowe zapalenie skóry, zwane również AZS lub egzemą, to przewlekła choroba, która objawia się silnym świądem skóry. Niestety, nie ma na nią lekarstwa, ale istnieje wiele sposobów, które łagodzą jej przebieg, znacząco poprawiając komfort życia. Jak zdiagnozować atopowe zapalenie skóry i jak sobie z nim radzić?
Dermatolodzy oraz alergolodzy definiują atopowe zapalenie skóry jako zapalną i przewlekłą chorobę, która przebiega naprzemiennie z okresami zaostrzeń i remisji. AZS występuje zarówno u dzieci, jak i dorosłych, częstsze jest jednak u najmłodszych. Z danych Polskiego Towarzystwa Chorób Atopowych (PTCA) wynika, że w Polsce AZS dotkniętych jest obecnie nawet 15 procent dzieci. PTCA informuje, że każdego roku u prawie 20 procent nowo narodzonych dzieci diagnozuje się tę chorobę. Początek rozwoju AZS przypada zwykle między 3. a 6. miesiącem życia. U około 40 procent dzieci objawy choroby całkowicie ustępują z wiekiem. U pozostałych chorych zdarzają się nawroty w wieku dorosłym.
Przyczyny atopowego zapalenia skóry
AZS jest chorobą przewlekłą, może trwać wiele lat, a nawet całe życie. Jest to choroba wrodzona. Za główną jej przyczynę uważa się czynniki genetyczne. Objawy atopowego zapalenia skóry zależą od wieku. Najczęściej to zaczerwienienie, suchość skóry, grudki i pęcherzyki skórne. U niemowląt zmiany obejmują najpierw twarz, a następnie rozszerzają się na szyję oraz tułów. U dzieci od 1. roku życia zmiany dotyczą zgięć stawowych: głównie podkolanowych, łokciowych, nadgarstkowych i skokowych oraz fałdu szyjnego. U dorosłych skóra staje się szorstka i ciemna. Zmiany występują wokół oczu i ust, na grzbietach dłoni, w górnej części ciała, na biodrach.
Diagnoza AZS
Choroba znacznie pogarsza komfort życia. Nie tylko przez wzgląd na mało atrakcyjne zmiany skórne, ale przede wszystkim świąd. Diagnoza AZS opiera się o ocenę zmian skórnych oraz badania laboratoryjne. Lekarz w wywiadzie ocenia zmiany skórne, pyta o to, czy swędzą, sprawdza umiejscowienie, bierze pod uwagę czas występowania zmian skórnych oraz pyta, czy w rodzinie występowały alergie. AZS pomagają też zdiagnozować badania krwi. W tym celu określa się poziom ogólny IgE oraz poziom specyficznego IgE.
Leczenie atopowego zapalenia skóry polega na eliminacji czynników drażniących, o ile uda się je określić. Na zaostrzenie się AZS wpływ mogą mieć sytuacje stresujące, wysokie temperatury, szorstkie tkaniny, roztocza, nieodpowiednia dieta czy perfumy. Leczenie objawowe choroby polega na podawaniu leków przeciwhistaminowych, fotochemioterapii, pielęgnacji i natłuszczaniu skóry emolientami (preparatami zmiękczającymi). Polskie Towarzystwo Chorób Atopowych zaleca unikanie ubrań wełnianych i szorstkich, pranie odzieży w odpowiednich środkach i obfite płukanie tkanin, rezygnację z mydła, a korzystanie ze specjalne preparatów do skóry atopowej, mycie ciała wodą o odpowiedniej (średniej) temperaturze, dbanie o odpowiednią temperaturę i wilgotność w pomieszczeniach, usunięcie dywanów, firan i tapicerowanych mebli z mieszkania, gromadzących kurz. Usunięcie wszystkich czynników zaostrzających przebieg choroby z pewnością spowoduje zmniejszenie intensywności objawów.
Grypa to ostre wirusowe zakażenie górnych dróg oddechowych, wywoływane przez wirusy grypy typu A i B. Zachorować może na nią każdy, od dziecka po seniora. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) rocznie na grypę choruje 5-10 proc. dorosłych i 20-30 proc. dzieci.
Wirus grypy może być bardzo groźny. Na całym świecie, szacuje się, że corocznie zachorowania na grypę są przyczyną około 3 do 5 mln przypadków ciężkich powikłań pogrypowych i około 250-500 tys. zgonów.
Jak dochodzi do zakażenia grypą u dziecka?
Wirus grypy przenosi się drogą kropelkową. Do zakażenia dochodzi, gdy osoba chora na grypę mówi, kaszle lub kicha. Wydala wtedy niewielkie kropelki śliny z wirusem, który trafia do dróg oddechowych innych osób. W ten sposób wirus dostaje się do organizmu, a potem zaczyna się rozwijać i powoduje grypę. Zarazić można się także, dotykając czegoś, co miało kontakt ze śliną osoby zakażonej. Jeśli dotkniemy przedmiotu, na którym pozostał wirus, a potem dotkniemy twarzy – okolic nosa, oczu, uszu i ust, możemy się zakazić. W ten sposób wirus przenosi się zarówno wśród dorosłych, jak i dzieci.
Objawy grypy u dziecka
Objawy grypy pojawiają się nagle, najczęściej w ciągu kilku godzin. Do najważniejszych należą: wysoka gorączka (powyżej 38°C), dreszcze, suchy (tzn. bez odpluwania plwociny) i męczący kaszel, silne bóle głowy, bóle mięśni, uczucie rozbicia i wyczerpania. Zwykle podczas grypy nie ma kataru, co odróżnia ją od przeziębienia. U małych dzieci obraz kliniczny może być całkowicie niecharakterystyczny. U dziecka można zaobserwować zmienione zachowanie, senność lub rozdrażnienie, brak apetytu, wymioty. Aby zdiagnozować grypę, można wykonać badanie w kierunku wykrywanie antygenów wirusa grypy A i B w materiale pobranym z dróg oddechowych i gardła. Jest ono stosowana także w różnicowaniu rodzaju grypy.
Jak leczyć grypę u dzieci?
Leczenie grypy polega na leczeniu objawowym. Tak jak w przypadku innych chorób wywoływanych przez wirusy, antybiotyki są nieskuteczne. U małych dzieci niezwykle istotne jest nawadnianie i obniżanie gorączki, która może doprowadzić do wystąpienia drgawek gorączkowych. W przypadku gorączki utrzymującej się przez kilka dni i trudnej do zbicia, koniecznie należy udać się z dzieckiem do lekarza. Grypa może być bardzo niebezpieczną chorobą. Zachorowanie na nią może prowadzić do licznych powikłań. Do najczęstszych należą: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie zatok, zapalenie ucha, zaostrzenie już istniejących chorób np. chorób układu krążenia (niewydolność krążenia), chorób układu oddechowego (astma, przewlekłe zapalenie oskrzeli i inne). Do rzadszych powikłań należą: zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie nerwów, zapalenie mózgu.
Profilaktyka grypy
W przypadku grypy niezwykle ważna jest profilaktyka. Chodzi przede wszystkim o odpowiednią higienę. Należy pilnować, by dzieci często i dokładnie myły ręce, a kichając – zasłaniały usta ręką. W profilaktyce bardzo ważne miejsce zajmują szczepienia przeciwko grypie. W Polsce coroczne szczepienia są zalecane przez ekspertów wszystkim osobom powyżej 6. miesiąca życia.