Większość chorób wywołanych przez pasożyty nazywanych jest chorobami brudnych rąk, dlatego są tak powszechne u dzieci. Można się nimi zarazić, bawiąc się w piaskownicy czy głaszcząc zwierzęta.
Badania na pasożyty – choroba brudnych rąk
Ospa wietrzna u dziecka. Jak ją zdiagnozować i jak leczyć?
Ospa wietrzna jest dość częstą chorobą zakaźną wieku dziecięcego. U najmłodszych ma zwykle łagodny przebieg. Ciężej znoszą ją dorośli. Choroba rozwija się od 10 do 21 dni. Przechorowanie daje zwykle odporność na całe życie.
7 najważniejszych badań do wykonania u dzieci
Badania u dzieci warto przeprowadzać nie tylko wtedy, kiedy jest do tego wskazanie. Raz w roku dobrze wykonać podstawowe badania, by ocenić, czy u dziecka nie rozwijają się poważne choroby.
Pierwsze badania u dziecka
Pierwszym badaniom dziecko jest poddawane tuż po porodzie. Stan zdrowia noworodka jest także dokładnie sprawdzany i oceniany w pierwszych dobach życia. Kolejne badania dziecko przechodzi w późniejszym etapie, pozostając pod stałą opieką pediatry. Z jaką częstotliwością należy badać dzieci?
Stan zdrowia noworodka oceniany jest natychmiast po porodzie przez neonatologów i pediatrów i wyrażany w 10-stopniowej skali Apgar. Ocenia się wówczas: oddech, czynność serca, napięcie mięśni, odruchy oraz kolor skóry, za każdym razem przyznając odpowiednią liczbę punktów. Wynik między 7 a 10 punktów oznacza, że noworodek jest zdrowy, poniżej tego pułapu może wskazywać na niedotlenienie bądź inne problemy wymagające obserwacji. Jeśli stan noworodka zostanie oceniony na 3 lub mniej punktów w skali Apgar, oznacza to, że dziecko wymaga pilnej interwencji, reanimacji i/lub występuje konieczność umieszczenia go w inkubatorze.
Na oddziale porodowym noworodek jest również mierzony i ważony. Dalsze badania wykonywane są w pierwszych dwóch dobach życia. W trakcie tych badań ocenia się odruchy ssania, chwytania i tzw. odruch Moro, a także bada się wzrok i słuch oraz sprawdza: brzuch, kręgosłup, nogi, stopy, podniebienie i serce. Wszystkim noworodkom w Polsce zakrapla się ponadto oczy w ramach profilaktyki rzeżączkowego zapalenia spojówek. Po urodzeniu noworodki otrzymują też dwa szczepienia – jedno przeciwko gruźlicy, a drugie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B.
Badania w pierwszych miesiącach życia
Kolejne badania dziecka zleca i przeprowadza już lekarz pediatra. Pierwsza wizyta u lekarza powinna się odbyć 2 tygodnie po porodzie. Pediatra w pierwszym miesiącu życia mierzy i waży dziecko i ocenia, czy pępek goi się prawidłowo. Kolejne badanie przypada na 6. tydzień życia dziecka.
Badania w drugim miesiącu życia polegają na ocenie wzrostu i wagi oraz ciemiączka, a także osłuchaniu dziecka i sprawdzeniu odwodzenia bioder. Drugi miesiąc życia to także czas obowiązkowych szczepień – podania drugiej dawki szczepionki przeciwko żółtaczce typu B, przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi (pierwsza dawka) oraz zakażeniom Haemophilus influenzae typu B (pierwsza dawka).
Badania w 6. miesiącu życia dziecka
W 6. miesiącu życia dziecka wykonuje się tzw. bilans. Lekarz ponownie waży i mierzy dziecko, ocenia ciemiączko, sprawdza wzrok, słuch i stan jamy ustnej, a u chłopców sprawdza, czy jądra znajdują się w worku mosznowym. W tym okresie dziecko otrzymuje też skierowanie do ortopedy, który ocenia stan bioder. Dziecko przyjmuje też kolejne dawki obowiązkowych szczepień.
Następny bilans ma miejsce w 12. miesiącu życia dziecka. Pediatra dokonuje wówczas oceny zdrowia dziecka, mierzy je, waży i sprawdza, czy dziecko nie ma zaburzeń słuchu, czy ząbkuje, ale także czy prawidłowo rozwija się jego mowa.
Badania kontrolne u dzieci
Jeśli lekarz nie zauważy nic niepokojącego do 12. roku życia, zapewne nie będzie zlecał wykonywania dodatkowych badań u dzieci. Ważne jest, byśmy zawsze dzielili się niepokojącymi nas kwestiami z pediatrą – to my spędzamy z dzieckiem najwięcej czasu, dzięki czemu możemy zauważyć wszelkie niepokojące sygnały. Jeśli mamy jakiekolwiek obawy, zawsze powinniśmy konsultować je z lekarzem, który może zlecić podstawowe badania laboratoryjne, jak badanie moczu, morfologię czy żelazo, jeśli na przykład dziecko nie ma apetytu lub ma słabą odporność.
Fot. Shutterstock.com
Powiększone węzły chłonne u dzieci
Powiększone węzły chłonne to dość częsta przypadłość u dzieci. Nie zawsze jest ona powodem do zmartwień, wymaga jednak konsultacji pediatrycznej. Kiedy udać się do lekarza z powiększonymi węzłami chłonnymi?
Węzły chłonne są częścią układu limfatycznego, zwanego inaczej chłonnym. Są niewielkimi narządami w kształcie fasolek. W organizmie jest ich nawet 500 i zlokalizowane są w różnych miejscach: na szyi, wokół uszu, w pachwinach, pod pachami, pod żuchwą. U zdrowych osób węzły są najczęściej niewyczuwalne pod skórą i niebolesne. U dzieci powyżej 3. roku życia mają one wielkość do 1 cm.
Jak rozpoznać powiększone węzły chłonne?
Objawem wskazującym na powiększone węzły chłonne jest ich obrzęk. Stają się one wyczuwalne pod palcami, dziecko może skarżyć się na ból przy ich dotykaniu, a skóra wokół nich być zaczerwieniona i nadmiernie ocieplona. Często powiększonym węzłom chłonnym mogą towarzyszyć inne objawy. Najczęściej powiększone węzły chłonne to objaw towarzyszący infekcjom wirusowym: gorączce trzydniowej, różyczce, ospie oraz bakteryjnym, takim jak: zakażenie paciorkowcem, salmonelloza, angina, zapalenie gardła, zapalenie migdałków, szkarlatyna. Węzły chłonne mogą być powiększone także podczas chorób pasożytniczych, np. toksoplazmozy. Może to być jednak objaw znacznie poważniejszych chorób, np. nowotworowych.
Kiedy z powiększonymi węzłami chłonnymi udać się do lekarza?
W przypadku zauważenia powiększonych węzłów chłonnych u dziecka, zawsze należy skonsultować się z lekarzem. Lekarz wykona badanie fizykalne i oceni, czy potrzebna jest dalsza diagnostyka. Może być ona konieczna, jeśli powiększone węzły występują w nietypowej lokalizacji, np. w okolicy obojczyka, lub gdy węzły są powiększone od dłuższego czasu, niebolesne, nieruchome, a także gdy tworzą się tzw. pakiety węzłów chłonnych.
Jeśli powiększonym węzłom chłonnym towarzyszą: katar, kaszel i zatkany nos, lekarz może uznać, że jest to objaw przeziębienia i nie ma konieczności zlecania innych badań. Jeśli jednak ma wątpliwości, może zlecić wykonanie badań krwi. Oprócz podstawowych, jak morfologia czy oznaczenie poziomu białka C-reaktywnego (CRP i OB), może to być także badanie antystreptolizyny O (ASO), które pomoże zdiagnozować zakażenie paciorkowcem. Dodatkowo lekarz może zlecić badanie w kierunku różyczki lub toksoplazmozy.
Leczenie powiększonych węzłów chłonnych
Leczenie powiększonych węzłów chłonnych zależy od przyczyny, która to powiększenie wywołała. W przypadku przeziębienia węzły same się zmniejszą, gdy ustąpią objawy takie jak katar czy kaszel. Obrzęk wywołany infekcją bakteryjną wymaga leczenia antybiotykiem.
Fot. Shutterstock.com
Toksokaroza – objawy, badania, leczenie
Toksokaroza to choroba pasożytnicza, której nosicielami są szczególnie młode psy i koty. U ludzi wywołuje chorobę zwaną zespołem „larwy wędrującej”. W większości przypadków przebiega bezobjawowo, ale może też poważnie zagrozić życiu. Jak zarażamy się toksokarozą i jak zdiagnozować tę chorobę?
Toksokaroza jest chorobą pasożytniczą powodowaną przez nicienia Toxocara canis (glista psia) lub Toxocara cati (glista kocia). Jej nosicielami są szczególnie młode psy i koty. Zarażone drogą pokarmową szczenięta i kocięta wydalają ogromne ilości jaj, przez co larwy mogą znajdować się na sierści szczeniąt. U ludzi pasożyt wywołuje chorobę zwaną zespołem „larwy wędrującej”.
Jak zarażamy się toksokarozą? Jaja wydalane są z odchodami psów i kotów, które niejednokrotnie załatwiają się w piaskownicach. Gdy dostaną się do przewodu pokarmowego wraz z brudnymi rękami, zasiedlają jelito cienkie, gdzie wylęgają się larwy. Następnie przechodzą przez ścianę jelita cienkiego i naczyniami krwionośnymi z krwią wędrują po całym organizmie. Najczęściej umiejscawiają się w: wątrobie, ośrodkowym układzie nerwowym, oku. Larwy cechuje duża żywotność – pozostają żywe w organizmie nawet do dwóch lat.
Postaci toksokarozy i objawy
Choroba u ludzi może dotyczyć wątroby, serca, płuc, mięśni, oka i mózgu. Może przebiegać w jednej z trzech postaci:, jako toksokaroza utajona – u dzieci, o przebiegu skrytym i z łagodnym objawami, jako toksokaroza trzewna – larwa wędrująca w organach wewnętrznych, z objawami związanymi z reakcją zapalną narządów oraz jako toksokaroza oczna – larwa wędrująca do tylnej części oka, z możliwą utratą widzenia, spotykana u starszych dzieci i młodych dorosłych. Przebieg toksokarozy zależy od ilości połkniętych jaj i stopnia reakcji alergicznej organizmu. Choroba prawie zawsze przebiega łagodnie, skąpo lub bezobjawowo. U dzieci może pojawić się wysoka temperatura, osłabienie, senność, nudności. Na objawy ostrej fazy choroby składają się m.in. ból brzucha, obniżony apetyt, gorączka, kaszel, nerwowość, świszczący oddech, pokrzywka, obniżona ostrość widzenia (przy zajęciu oka).
Diagnoza toksokarozy
Rozpoznanie zakażenia polega na wykonaniu badania krwi w kierunku wykrycia przeciwciał dla Toxocara canis (IgG). W przypadku wykrycia pasożyta, należy zgłosić się do lekarza. Leczenie toksokarozy polega na stosowaniu leków przeciwpasożytniczych, a w niektórych przypadkach także przeciwzapalnych. Leczenie powinien zlecić specjalista chorób zakaźnych, a w przypadku problemów z widzeniem, również okulista. Leczenia nie stosuje się, jeśli choroba przebiega bezobjawowo. W profilaktyce zakażeń toksokarozą niezwykle istotną rolę odgrywa właściwa higiena. Po zabawie w piaskownicy czy z małymi kotami lub psami należy dopilnować, by dziecko dokładnie umyło ręce, a przed umyciem – nie wkładało rączek do buzi.
Ważne badania, które trzeba wykonać u dziecka
Zdrowie naszych pociech jest dla nas najważniejsze. Nie wszystkie choroby ujawniają się od razu, niektóre podstępnie rozwijają się w organizmach maluchów. Dlatego przynajmniej raz w roku warto dziecku wykonać podstawowe badania kontrolne, nawet jeśli nie zauważymy nic niepokojącego.
Co powinno nas skłonić do wykonania badań u dziecka? Może to być słaby apetyt lub wręcz przeciwnie, duże przybieranie na wadze, bladość skóry, gorączka niewiadomego pochodzenia, skłonność do powstawania siniaków. Jeśli jednak dziecko zdrowo się rozwija, a my nie zauważamy nic niepokojącego, warto, mimo to, raz w roku skontrolować zdrowie pociechy. Wiele chorób rozwija się podstępnie, nie dając wyraźnych objawów. Często też my, rodzice, możemy przegapić niektóre symptomy lub niewłaściwie je odczytywać.
Sprawdź, czy dziecko nie ma anemii
Jednym z najbardziej podstawowych, jest badanie moczu. Zleca się je najczęściej w momencie utrzymującej się gorączki, by wykluczyć zakażenie układu moczowego. Profilaktycznie warto je wykonać, by wykluczyć choroby wątroby, nerek, cukrzycę. Kolejnym badaniem, które warto wykonać, jest morfologia. Wskazaniem do jej wykonania jest brak apetytu u dziecka, bladość cery, osłabienie, częste infekcje, powolne wzrastanie. Morfologia pozwoli wykluczyć anemię. W morfologii krwi znajduje ona potwierdzenie w obniżonym poziomie hemoglobiny (Hb) i ilości czerwonych krwinek (erytrocytów, RBC). Przyczyną anemii może być za niskie stężenie żelaza we krwi, dlatego badanie na oznaczenie żelaza również powinno znaleźć się na liście badań profilaktycznych.
Wyklucz stan zapalny
Wśród profilaktycznych badań warto także wykonać glukozę. W ostatnich latach mówi się o epidemii cukrzycy typu 2. Prowadzi do niej otyłość, z tego powodu diagnozowana jest u coraz młodszych osób, a nawet dzieci poniżej 10. roku życia. Nie można zapomnieć o cukrzycy typu 1, która w głównej mierze dotyczy dzieci i młodzieży, dlatego monitorowanie poziomu cukru u dzieci powinno odbywać się regularnie. Badając krew, warto wykonać także OB. Odczyn Biernackiego (OB) jest badaniem pozwalającym na wykrywanie i monitorowanie przewlekłych stanów zapalnych organizmu. Dzięki niemu można zdiagnozować choroby zakaźne (głównie bakteryjne), choroby nerek i krwi. Dobrze też wykonać badanie CRP. CRP (białko C-reaktywne), jest tzw. białkiem ostrej fazy, szybkim wskaźnikiem (4-8 godzin) uszkodzeń tkanek w wyniku zapalenia, infekcji bądź urazu.
Widoczny wzrost stężenia CRP następuje w 4 do 8 godz. od pojawienia się przyczyny. Wskazaniem do przeprowadzenia tych badań jest trwająca infekcja u dziecka. Podwyższony poziom CRP wskazuje na stan zapalny, zwykle w przebiegu infekcji, ale też w urazach, chorobach reumatologicznych, nowotworach. Zdarza się, że przebyte infekcje paciorkowcami (bakteriami wywołującymi m.in. anginę ropną) mogą prowadzić do powikłań – uszkodzenia stawów, serca i nerek. Powikłaniom towarzyszą objawy takie jak gorączka, bóle w klatce piersiowej czy skrócenie oddechu. W celu określenia ryzyka powikłań i im zapobiegania w 1-4 tyg. po przebytym zakażeniu paciorkowcowym oznacza się ASO.
Atopowe zapalenie skóry
Atopowe zapalenie skóry, zwane również AZS lub egzemą, to przewlekła choroba, która objawia się silnym świądem skóry. Niestety, nie ma na nią lekarstwa, ale istnieje wiele sposobów, które łagodzą jej przebieg, znacząco poprawiając komfort życia. Jak zdiagnozować atopowe zapalenie skóry i jak sobie z nim radzić?
Dermatolodzy oraz alergolodzy definiują atopowe zapalenie skóry jako zapalną i przewlekłą chorobę, która przebiega naprzemiennie z okresami zaostrzeń i remisji. AZS występuje zarówno u dzieci, jak i dorosłych, częstsze jest jednak u najmłodszych. Z danych Polskiego Towarzystwa Chorób Atopowych (PTCA) wynika, że w Polsce AZS dotkniętych jest obecnie nawet 15 procent dzieci. PTCA informuje, że każdego roku u prawie 20 procent nowo narodzonych dzieci diagnozuje się tę chorobę. Początek rozwoju AZS przypada zwykle między 3. a 6. miesiącem życia. U około 40 procent dzieci objawy choroby całkowicie ustępują z wiekiem. U pozostałych chorych zdarzają się nawroty w wieku dorosłym.
Przyczyny atopowego zapalenia skóry
AZS jest chorobą przewlekłą, może trwać wiele lat, a nawet całe życie. Jest to choroba wrodzona. Za główną jej przyczynę uważa się czynniki genetyczne. Objawy atopowego zapalenia skóry zależą od wieku. Najczęściej to zaczerwienienie, suchość skóry, grudki i pęcherzyki skórne. U niemowląt zmiany obejmują najpierw twarz, a następnie rozszerzają się na szyję oraz tułów. U dzieci od 1. roku życia zmiany dotyczą zgięć stawowych: głównie podkolanowych, łokciowych, nadgarstkowych i skokowych oraz fałdu szyjnego. U dorosłych skóra staje się szorstka i ciemna. Zmiany występują wokół oczu i ust, na grzbietach dłoni, w górnej części ciała, na biodrach.
Diagnoza AZS
Choroba znacznie pogarsza komfort życia. Nie tylko przez wzgląd na mało atrakcyjne zmiany skórne, ale przede wszystkim świąd. Diagnoza AZS opiera się o ocenę zmian skórnych oraz badania laboratoryjne. Lekarz w wywiadzie ocenia zmiany skórne, pyta o to, czy swędzą, sprawdza umiejscowienie, bierze pod uwagę czas występowania zmian skórnych oraz pyta, czy w rodzinie występowały alergie. AZS pomagają też zdiagnozować badania krwi. W tym celu określa się poziom ogólny IgE oraz poziom specyficznego IgE.
Leczenie atopowego zapalenia skóry polega na eliminacji czynników drażniących, o ile uda się je określić. Na zaostrzenie się AZS wpływ mogą mieć sytuacje stresujące, wysokie temperatury, szorstkie tkaniny, roztocza, nieodpowiednia dieta czy perfumy. Leczenie objawowe choroby polega na podawaniu leków przeciwhistaminowych, fotochemioterapii, pielęgnacji i natłuszczaniu skóry emolientami (preparatami zmiękczającymi). Polskie Towarzystwo Chorób Atopowych zaleca unikanie ubrań wełnianych i szorstkich, pranie odzieży w odpowiednich środkach i obfite płukanie tkanin, rezygnację z mydła, a korzystanie ze specjalne preparatów do skóry atopowej, mycie ciała wodą o odpowiedniej (średniej) temperaturze, dbanie o odpowiednią temperaturę i wilgotność w pomieszczeniach, usunięcie dywanów, firan i tapicerowanych mebli z mieszkania, gromadzących kurz. Usunięcie wszystkich czynników zaostrzających przebieg choroby z pewnością spowoduje zmniejszenie intensywności objawów.
Grypa u dziecka. Jakie są przyczyny, objawy i leczenie?
Grypa to ostre wirusowe zakażenie górnych dróg oddechowych, wywoływane przez wirusy grypy typu A i B. Zachorować może na nią każdy, od dziecka po seniora. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) rocznie na grypę choruje 5-10 proc. dorosłych i 20-30 proc. dzieci.
Wirus grypy może być bardzo groźny. Na całym świecie, szacuje się, że corocznie zachorowania na grypę są przyczyną około 3 do 5 mln przypadków ciężkich powikłań pogrypowych i około 250-500 tys. zgonów.
Jak dochodzi do zakażenia grypą u dziecka?
Wirus grypy przenosi się drogą kropelkową. Do zakażenia dochodzi, gdy osoba chora na grypę mówi, kaszle lub kicha. Wydala wtedy niewielkie kropelki śliny z wirusem, który trafia do dróg oddechowych innych osób. W ten sposób wirus dostaje się do organizmu, a potem zaczyna się rozwijać i powoduje grypę. Zarazić można się także, dotykając czegoś, co miało kontakt ze śliną osoby zakażonej. Jeśli dotkniemy przedmiotu, na którym pozostał wirus, a potem dotkniemy twarzy – okolic nosa, oczu, uszu i ust, możemy się zakazić. W ten sposób wirus przenosi się zarówno wśród dorosłych, jak i dzieci.
Objawy grypy u dziecka
Objawy grypy pojawiają się nagle, najczęściej w ciągu kilku godzin. Do najważniejszych należą: wysoka gorączka (powyżej 38°C), dreszcze, suchy (tzn. bez odpluwania plwociny) i męczący kaszel, silne bóle głowy, bóle mięśni, uczucie rozbicia i wyczerpania. Zwykle podczas grypy nie ma kataru, co odróżnia ją od przeziębienia. U małych dzieci obraz kliniczny może być całkowicie niecharakterystyczny. U dziecka można zaobserwować zmienione zachowanie, senność lub rozdrażnienie, brak apetytu, wymioty. Aby zdiagnozować grypę, można wykonać badanie w kierunku wykrywanie antygenów wirusa grypy A i B w materiale pobranym z dróg oddechowych i gardła. Jest ono stosowana także w różnicowaniu rodzaju grypy.
Jak leczyć grypę u dzieci?
Leczenie grypy polega na leczeniu objawowym. Tak jak w przypadku innych chorób wywoływanych przez wirusy, antybiotyki są nieskuteczne. U małych dzieci niezwykle istotne jest nawadnianie i obniżanie gorączki, która może doprowadzić do wystąpienia drgawek gorączkowych. W przypadku gorączki utrzymującej się przez kilka dni i trudnej do zbicia, koniecznie należy udać się z dzieckiem do lekarza. Grypa może być bardzo niebezpieczną chorobą. Zachorowanie na nią może prowadzić do licznych powikłań. Do najczęstszych należą: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie zatok, zapalenie ucha, zaostrzenie już istniejących chorób np. chorób układu krążenia (niewydolność krążenia), chorób układu oddechowego (astma, przewlekłe zapalenie oskrzeli i inne). Do rzadszych powikłań należą: zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie nerwów, zapalenie mózgu.
Profilaktyka grypy
W przypadku grypy niezwykle ważna jest profilaktyka. Chodzi przede wszystkim o odpowiednią higienę. Należy pilnować, by dzieci często i dokładnie myły ręce, a kichając – zasłaniały usta ręką. W profilaktyce bardzo ważne miejsce zajmują szczepienia przeciwko grypie. W Polsce coroczne szczepienia są zalecane przez ekspertów wszystkim osobom powyżej 6. miesiąca życia.
Biegunka u dzieci
Biegunki u dzieci występują stosunkowo często i mogą mieć różne przyczyny – od zakażenia wirusowego, bakteryjnego, po alergie pokarmowe. Mogą być ostre lub przewlekłe. Kiedy biegunka wymaga diagnozy, jakie badania wykonać i jak ją leczyć?
Ilość wypróżnień w ciągu doby zależy od wieku dziecka. Im jest mniejsze, tym więcej oddaje stolców. Dzieje się tak z powodu dopiero kształtującego się przewodu pokarmowego. Niemowlaki oddają dziennie nawet 4-10 stolców, które najczęściej są płynne i mogą mieć kolory żółty, zielony lub brązowy. Do 2. roku życia dzieci oddają przynajmniej jeden stolec dziennie – ilość wypróżnień zależy jednak od indywidualnych predyspozycji dziecka. Jak więc rozpoznać, że dziecko ma biegunkę?
Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) o biegunce możemy mówić, jeśli dojdzie do oddania 3 lub więcej luźnych lub wodnistych stolców na dzień bądź oddania choć jednego stolca zawierającego śluz, krew lub ropę. W zależności od długości trwania biegunki możemy mówić o biegunce ostrej (do 14 dni) lub przewlekłej (powyżej 14 dni). Obu mogą towarzyszyć gorączka, ból brzucha oraz wymioty.
Przyczyny biegunki u dzieci
Biegunka u dzieci może mieć różne przyczyny. Ostra najczęściej jest wynikiem zakażenia wirusowego – rotawirusem, rzadziej zakażenia bakteryjnego, np. salmonellą. Wśród innych przyczyn ostrych biegunek wymienia się zatrucie pokarmowe i biegunkę antybiotykową. Nieco inne są przyczyny biegunki przewlekłej. Może ona powstać po przebytej ostrej biegunce, na skutek uszkodzenia śluzówki jelita cienkiego, mogą ją powodować pasożyty, a może być także związana z celiakią lub alergiami pokarmowymi.
Biegunka u dzieci – badania
Aby sprawdzić, co jest przyczyną biegunki u dzieci, należy wykonać kilka badań. Jednym z podstawowych jest badanie ogólne kału. Można pogłębić diagnostykę, wykonując badanie kału w kierunku pasożytów czy robiąc posiew bakteriologiczny. W przypadku przewlekłej biegunki u dzieci zaleca się także wykonanie podstawowych badań krwi – morfologii krwi, OB, CRP, badania ogólnego moczu. Wszystkie badania można wykonać w sieci Laboratoriów DIAGNOSTYKA. Aby wykluczyć alergię, wykonuje się badania układu odpornościowego. Wysoki poziom IgE całkowitego oraz obecność swoistych IgE przeciw białkom mleka krowiego może wskazywać na alergię na białko mleka krowiego. W niektórych przypadkach lekarz może zalecić badanie endoskopowe. Wykonuje się je w kierunku alergii, celiakii, chorób zapalnych jelit.
Leczenie biegunki u dzieci
W przypadku biegunki u dzieci niezwykle istotne jest zadbanie o odpowiednie nawodnienie organizmu. Odwodnienie (hipowolemia) jest najpoważniejszym powikłaniem biegunek u dzieci. Może zagrozić nie tylko zdrowiu, ale i życiu. Podczas biegunki trzeba zatem podawać dzieciom dużo płynów. Najlepiej wodę niegazowaną lub doustny płyn nawadniający, dostępny w aptekach. Ma on lepsze właściwości nawadniające niż woda, bo zawiera właściwe proporcje składników mineralnych. Jeśli mimo prób nawadniania dziecka doustnie w domu odwodnienie nasila się, a stan dziecka się pogarsza, konieczne będzie leczenie szpitalne. W zależności od rozpoznania przyczyn biegunki wdraża się odpowiednie leczenie: w przypadku celiakii wprowadza dietę bezglutenową, alergii na mleko – odstawia mleko, a w przypadku zakażenia bakteryjnego wprowadza antybiotykoterapię.